İlk önce Sokaklardan vazgeçdim.
Sokak köpeklerinden mesela.
Bir yanım hep öksüz qaldı benim.
Sonra sonra sokak lambalarından vazgeçdim,
Bir yanım hep karanlıkda kaldı.
Biliyormusun?!
Ben hep saklandım insanlardan,
Hep korkdum onlardan.
O yüzden vazgeçdim insanlardan,
Canımı yaktılar,
acılar içinde yaşadım ben çocukluğumu.
Babamdan vazgeçdim,
Onun kadar iyi biri olmadım hiç bir zaman…
Beni düşündüyü kadar düşünemedim onu,
Düşünmekden vazgeçdim…
Korkusuzdu benim babam,
Orman aslanı gibi adeta…
Şimdi sorsan bana, vazgeçmeyi kimden öyrendin diye.
Babamdan öyrendim,
Gençliyinden vazgeçdi benim için,
Ben onun gibi olmadım,
Beni düşündüyü kadar düşünemedim onu,
Böyle vazgeçdim her şeyden vazkeçdim…
Kenan İsmayıl
