Abari….
Essahtan buzulacı kara ineği devrülessi, fışkı yiyeysi canavar çomarı da hiçedüp; ermiyessi kocaoğlan tam çöğdürürken ecük mecükte değil hepisini yiyekoyarak mındar etmiş.
Allasen bürgün ötede daha salmayacadım zahra verip damda bakacağıdım.
Emme daha canım cerem kalmadı.
Çökelez de olsa avluya komam artık.
Devrülessi canımı çoh yaktı….
2000’ler öncesi Çankırı Kurşunlu’da olağanüstü bir durum ile karşılaşan birisinin dertlenerek etrafındakilere söylenişinin canlandırması ile herkese selam olsun.
Ne yazdın kardeş anlamadık, neyin derdindesin sen deyişlerinizi duyar gibiyim.
Ne bilim bu ara dün öznem gibi.
Sanki mevcut yaşamın sunduğu konuşma dili dahil hiçbir şeyin bana iyi gelmemesi beni yazmaya itmiş olabilir.
Abari ve Essahtan kelimelerin verdiği samimi şaşkınlığı ve hemhal olmayı arıyor olabilirim.
Afacan bir çocuğa kızma ifadesi olan ermiyessi kelimesinin sinirlenme seviyesini ne güzel yüklendiğini herkese göstermek istediğim de olabilir.
Ya da ‘’Yeter, artık bir dur, bak kızıyorum’’ demek yerine ‘’Allasen’’ diyerek her şeyi noktalamanın kolay olduğunu dile getirmek de kesinlikle olabilir.
Tepkilerimiz bile bu denli gönülden ve samimiyken nasıl kaybolmuşuz…
Azizim samimiyeti artık sezinleyemiyorum.
Müşterek bir sevinç mi yoksa göstermelik mi bilemiyorum.
Karşımdakinin üzülme seviyesini ölçemiyorum.
Öfkesini kestiremiyorum.
Ölçütümüz kayboldu.
Müneccimvari kestirmelerle idame ettirdiğimiz bir yaşam var.
Essahtan geldiğimiz bu noktayı kabullenmemekten canım cerem kalmadı.
Susuyorum gayrı arafta kaldığım her belirsizliğe.
Selametle….
Ahmet KİRAZ
