Sevdanın o zorlu yollarında,
Sana uzanan patikalarda öğrendim ben.
Çocuk olmayı,
Yeniden yaşamayı,
Tüm güzel anılara şahit olmayı.
Karanlığın çığlığına koştum bile bile,
Varlığının nurunda yandım,
Piştim,
Yalınayak yürüdüm hasretine,
Yine çok sevdim yeniden senin olmayı.
Kara kışın kesici soğuğunda kaldım,
Bir tek senin hasretine sarıldım,
Ruhumun zerreleri karıştı bedene,
Bir canı can uğruna aldım,
Ve sevdim bir kez daha sana aşk olmayı.
Durulmadı ki hiç bu kışın fırtınası,
Farketmedim ellerimde biten gölgeleri,
Gölgelerdeki nefesini…
Sessizliğin dehlizinde kalakaldım,
Ve yine sevdim seninle güneş olmayı…
Çare sensin şu çaresiz zamanın pençesinde yegane,
Susuzluğuma yangın olan nefesindir bir de,
Şu amansız sevdaya tek ortak payda,
Yalansız bir ömür paylaşarak,
Yeniden sevdim ‘Sen’ olmayı…
Sezai ORUK
